प्यारी बिजुली,
खै किन हो किन, मलाई अचेल न भोक प्यास लाग्छ न त निद नै । तिमी साथमा हुंदा जस्तो न लेख्न मन लाग्छ न त पढ्न नै मन लाग्छ । तिमी त मबाट झन–झन टाढिदै छौं । खै कसले के कुरा लाइ दियो कुन्नी ? तिम्रो दर्शन पाउन निकै कठिन भइरहेको छ । बिहान आँखा मिचिमिचि उठ्छु तिमी हराइसकेकी हुन्छौ, खाना खाएर अफिस जान्छु त्यहाँ पनि तिम्रो अभाव खत्किन्छ । दिनभर तिम्रै यादमा तड्पिदैं पत्रिकाको पानामा टोह्लाउँन बाध्य हुन्छु । साथीभाइहरु पनि तिम्रै चर्चा गरिरहेका हुन्छन । जता गयो उतै तिम्रो भजन जप्नेहरु मात्रै भेटिन्छन ।
तिमी मबाट टाढा भएदेखि न मैले मिठो माम खान पाएको छु, न मैले चिटिक्क परेको कपडा लाउन पाएको छु, न मैले घर सफा गर्न पाएको छु, न मैले आफ्नो काम ठिक समयमा गर्न पाएको छु, सव काम लथालिंग र भत्ताभुंग बन्न पुगेको छ । टिभि, फ्रिज, वासिङमेशिन, भ्याकुम, आइरन, कम्प्युटर, ओभन, हिटर सवै कुनामा थन्काएर राख्नु परेकोे छ । केहीले त तिम्रो विकल्पमा तिमी भन्दा राम्री र सुन्दरीलाई पनि घरमा भिœयाएका छन तर म तिम्रै पखाईमा छु केवल तिम्रै पर्खाइमा ।
तिम्रो त्यो न्यानो काख, चम्किलो मुहार र बहुउपयोगी तिम्रो हातको स्पर्शको पखाईमा छु । तिमीलाई न मैले पहिले भुलेको थिए न त अहिले नै भुल्न सकेको छु न त पछि नै भुल्ने छु । जव म सुत्छु तव तिमी तुप्लुक्क आइ पुग्छौ जव म उठ्छु तव तिमी सुत्त कता भाग्छौ भाग्छौ । न तिम्रै न्यानो काखको साथमा सुत्न पाएको छु न त तिम्रो छहारी नै पाउन सकेको छु । यसरी तिम्रैलागि टड्पिएर मर्छु कि क्या हो जस्तो लाग्न थालेको छ अचेल ।
तिमी नभएको मौका छोपी यहाँ तिम्रै बलात्कारकालागि नानाभाँती चलखेल हुंदैछ । तिम्रै नाम फलाकेर थर्मल प्यान्टको चक्कर चलिरहेको छ । तिम्रैलागि भन्दै करोडौ खर्चेर योजना र नीतिहरु बनाइरहेका छन । कमिसनको लोभमा लागेर तिमीलाई बलात्कार गर्ने योजना बुन्दै छन । भारतबाट तिमीलाई साथी ल्याउने भन्ने पनि कुरौटे मात्रै भयो । तिम्रो स्वास्थ्यको ख्याल नगरि चोरेर लुछाचुडी गर्नेहरुलाई तह लगाउन पनि सकेको छैन । मेरा आंखा अगाडि तिमीमाथि भइरहेको यो बलात्कार मैले टुलटुलु हेर्न वाध्य छु ।
तिम्रो अभिभावक भनाउँदाहरु नै तिमीलाई फसाउँन र जवानी लुट्न तल्लिन छन । उसले तिमीलाई तन्नेरी बनाउने बहानामा सौता फकाउने जुक्ति लगाइरहेका छन । यस्ता थुप्रै षडयन्त्रका बावजुद पनि तिम्रो साथ पाइरहेको थिंए तर अव त हप्ता पिच्छे तिमी अनुपस्थित हुने तालिका सार्वजनिक हुंदैछ । अहिले दिनको १२ घण्टा तिमी नआउने खबरले मर्माहत मात्रै होइन धरर आँसु चुहिन थालेको छ । सुन्दै छु, तिमी त दिनको १६ घण्टासम्म अलप हुदैछौ रे । त्यतिखेरको हालत सोच्न पनि म सक्दिन । अब त तिमी नआउने भन्दा आउने समय दिएको भए तिम्रो चम्किलो मुहारको दर्शन पाउन सजिलो हुने थियो कि !
अन्त्यमा, तिम्रो वारेमा बयान गर्न हजार मुख भएका नेताहरुले त नसक्ला म जस्ता सामान्य जनताले के सकुँला र ? म त केवल तिम्रो याद र तिमी आउने दिन कुर्दै बसेको छु । मलाई नबिर्सिकन आउनु ल ! मेरी प्यारी बिजुली । म तिम्रै पर्खाइमा छु ।
उही तिम्रो अभागी प्रेमी
रामजी बलामी
No comments:
Post a Comment
तपाईंको सल्लाह, सुझाब तथा प्रतिकृयाकालागि स्वागत छ , प्रतिकृया लेख्दा नाम र ठेगाना शुद्द सँग लेख्नु होला ।