सकारात्मक सोचौं

यादव रायमाझी

विचार मिले मित्रता नमिले दुश्मन कहलाउँछ भने मध्यस्थ राख्न सके सहकार्य भनिन्छ । बिचार ठ्याकै एकदम कमै मात्रको मिल्छ  त्यसैले मध्यस्थ सर्बोत्तम हो । बिचार संगै उठ्नेबस्ने बिच मिल्दैन । एउटै आमाको      कोख, एउटै बुबाको शुक्राणुबाट जन्मिएकाहरुको पनि मिल्दैन  । बिचार एउटै भान्छामा खाने, एउटै छाना मुनी अटाउनेहरुको पनि मिल्दैन । तर तर्क, बिबाद, सुझाबले निक्लने मध्य मार्गको कारण हासी खुशी परिवार बनेर बसेका     हुन्छन । यसरी मिलेको परिवारमा मर्यादा, अनुशासन, एकले अर्कालाई गर्ने सम्मान अर्काे महत्वपूर्ण पक्ष हुन्छ । यस्ता परिवारले आउने समस्यालाई सबैको बिचार, सुझाब र मतबाट निक्लेको उपयुक्त माध्यमले पन्छाउने गर्दछन । परिवारको एक सदस्यको उन्नती प्रगतीका निमित्त सबैले आ–आफ्नो सुझबुझ, सल्लाह  र हौसला दिन्छन । पढने कोही छन भने सोको बातावरण तयार गर्दै धेरै पढने प्रेरणा दिन्छन । खेल्नेलाई अनुशानको पाठ सिकाउदै शारिरिक बिकास र सफलताको लागि सक्दो सहयोग पु¥याउँछन । ब्यापार गर्नेलाई हैसियत     अनुसारको  आर्थिक मद्दत सबैले गरिदिन्छन । त्यसैले यस्तो परिवार सम्पन्न, खुशी, सुखी र सन्तुष्ट हुन्छन् । यस्ता परिवारका व्यक्ती तार्किक, नैतीकवान, बुद्धीमान, क्षमतावान, भलादमी   हुन्छन । यसको विपरित जुन परिवारमा तर्कले भन्दा बलले आफ्नोे मत, आफनो बिचार अरुमा लाद्न खोज्ने हुन्छ ।
फरक मत राखेकै कारण बेमेल हुन्छ भने सो परिवारको पतन निश्चित हुन्छ । एउटै छाना मुनी बसेर पनि त्यो परिवारमा सब एक्लाएक्लै हुन्छ । रिस, इष्र्या र घमण्डले सधैं झगडा किचलो, आर्थिक अवस्था कमजोर दयनिय हुने गर्दछ । त्यस्तो घरमा दुःख, पिर, बेदना, सास्तीको बास      हुन्छ ।

  सीमित व्यक्ती, सिमित मानिसको झुण्ड बस्ने  घर हो त्यसका सदस्य परिवार ।  थुप्रै ब्यक्तीहरु, थुप्रै मानिसको झुण्ड समाज हो यसको सदस्य पनि परिवार नै हो । यो समाजरुपी परिवारको बिकास, उन्नती, प्रगतीका लागि पनि घरको नियमनै लागु हुन्छ । घर खुशी बन्न परिवारको सदस्यको राय मिल्नु पर्दछ, समाज खुशी बन्न राजनीतिक सदस्यको राय मिल्नु पर्दछ । सामाजिक परिवारमा सदस्य संख्या बढि हुने भएकोले धेरै नै समयको बादबिबाद, मतमतान्तरपछि मात्र उपयुक्त मध्यमार्ग  निक्लन्छ, त्यसैले सदस्यहरुमा धैर्यता, संयम र सहनशिलताको अत्ति आवश्यक पर्दछ । सायद हाम्रो सामाजिक सदस्यहरुमा ९ राजनीतिक कर्मीमा यो सबै गुणको कमी छ । त्यसैले हामी दामन उपत्यकाका बासिन्दा दुखी छौ अविकसित छौ । हामीले प्रयाप्त प्रगती गर्न सकेनौ । हाम्रो परिवारका अगुवा सदस्यहरुले फरक राजनीतिक आस्था र बिचारका कारण दामनबाट पालुङ तर्फ झरेको गाई भैंसी र खसी बोकालाई समेत माओवादी देख्छन । पालुङबाट दामनको उकालो लागेका रागो गोरु र कुखुरा हाँसलाई समेत एमाले सोच्छन । बिबाद गरेर निष्कर्ष निकाल्लान भनेको दुश्मनी पो निकाल्छन । स्वच्छ      प्रतिष्पर्धाद्वारा गुणस्तरीयताको आशा गरेको ईष्र्या र डाहा पो गर्छन । सम्मुख हुँदा सम्बाद     गर बिमुख हुँदा तारिफ गर भनेको त सम्मुख हुँदा बिबाद बिमुख हुँदा धारे हात पो लाउने गर्छन ।

  बिकास गर्नका लागि कसरी बजेट जुटाउने, कुन संरचना बनाउने, कहाँ बनाउने, कस्तो बनाउने तय भए पश्चात को–कोद्वारा बनाउने भन्ने कुरा  गर्नुपर्नेमा हाम्रा सामाजिक सदस्यहरुले कुन दलको कुन ब्यक्तिको नेतृत्वमा बन्ने भनेर उल्टो दिसाबाट काम थाल्न खोज्दछन । थाले ठिकै छ तर बिचारमा मध्यमार्ग निकाल्न जान्दैनन अनी कहाँबाट हुन्छ सहमति र बिकास । यिनिहरुको यस्तै कुरिती , कुप्रथा कुसंस्कारका कारण कुनै बेला नेपाल भरिकै उत्कृष्ट मध्येमा नाम आएको पालुङ प्राथमिक स्वास्थ्य केन्द्र आज निष्क्रीष्टमा पनि नपर्ने बनेको छ । नेतृत्वलाई गर्नु पर्ने सहयोग र सहकार्यको कमिले आएको नतिजा हो यो । हेलचेक्र्याईँ हेपाहा पेलाहा प्रवृत्तिको सिकार भएको हो स्वास्थ्य केन्द्र । दामन उपत्यकाको पर्यटन, कृषि, ब्यापारलाई राम्रो फाईदा पु¥याउने गरी तयारीको अन्तिम चरणमा पुगेर तुहिएको दामन–पालुङ महोत्सवको कारक कारण पनि यिनिहरुको नालायकीपन हो । महोत्सवले प्राप्त गर्ने सफलताको श्रेय कुन दलको हुने पहिलो, कुन–कुन शिर्षकको संयोजकले बढी आर्थिक लाभ लिन सक्छ र कसरी त्यो ओगट्ने भन्ने असफलताको दोस्रो प्रमुख कारण हो । चियापसल, सडक र मंचमै पनि उर्लिएर जती सुकै पुरुषार्थको धाक लगाउनुस तपाईंहरुको नपुंसक्ता जगजाहेर भईसकेको छ ।

  हाम्रो घरमा रहेको उदासिनता, ब्यप्त        दरिद्रताको यो मात्रै पनि कारण भने होइन । हाम्रो परिवारका अन्य सदस्य बिभिन्न पेशाकर्र्मी, ब्यापारी, संचारकर्र्मीहरु बिचको मतभेद आपसी कलह पनि कारण हो । दामन उपत्यका शैक्षिक गन्तव्य बन्न सक्छ । हामीले यसको निर्माणका लागि एकजुट हुनु आवश्यक छ । निती कार्यक्रम तयारी गर्नु जरुरी छ । यस पेशामा संलग्नहरुले सोच्ने बेला मिल्ने बेला आएको छ भनेर कुर्लनेहरुले आँफै एकले अर्कालाई सानो तुच्छ नराम्रो प्रमाणित गर्न पत्रीकामा छरपष्ट, रेडियोमा गुन्जयमान पार्छन । कम्तिमा हामी र हाम्रा आफ्नै सन्ततिका लागि पनि उचित, ब्यवहारिक शिक्षाको आधार तयार गर्दै सक्षम नागरिक उत्पादन गर्नु पर्नेमा भएका बिगार्ने भत्काउने खेलमा हाम्रा परिवारका केही सदस्यहरु अती सकृय छन । सामाजिक क्षेत्रको बिकास, पिछडिएका बर्गको उत्थान, पीडितलाई न्याय, अधिकारबाट बंचितहरुको लागि कानुनको ब्यवस्था गर्ने अनेकानेक उद्देश्यका साथ खुलेका          गैरसरकारी संस्था बिचको द्धन्द्ध, अनावश्यक आरोप, प्रत्यारोपले पनि हाम्रो सामाजिक घरमा भएको अशान्तिको एउटा कारक हो । आफ्नो उद्देश्य पुरा गर्नेमा लागेका  भए आज हामी संम्पन्न भईसक्ने थियौ । अर्काको योजना भाड्नेमा बढी केन्द्रित हुनाले पछि पारीयौं । संचारको क्षेत्रको बिकासमा लागेकोहरुलाई धेरै फाईदा भएको छ, धेरै गरेका छन प्रगती तर दामन उपत्यकाको विकासको लागि गरिने काम र समाचारको संप्रेषण गरेर होइन । ब्यक्तिहरुको मुखपत्र, आफुबिचको को सहि को ठुलो भन्ने प्रतिस्पर्धाको प्रचार गरेर । यहाँ केही समय भयो सामाजिक संजालमा एकले अर्कालाई बिरोध गर्न थालेको, सार्वजनिक रुपमा दुश्मनी साँधेको अनी कहाँबाट हुन्छ निष्पक्ष पत्रकारिता, स्वच्छ पत्रकारिता । आफ्नो लडाईं झगडाको प्रचार गर्ने कामबाट फुर्सत भए पो सामाजिक हित बिकासका समाचार, निर्माणमा भए गरेको प्रगती उन्नती वा आर्थिक चलखेलको    बारेमा समाचार बन्छ ।  

  दमन नियन्त्रण गर्न खोज्यो भने आफ्नै सन्तानले बिद्रोह गर्छन । माया, समानता, सम्मान, सद्ब्यवहारले पराइ, शत्रु यहाँ सम्म कि पशु समेत सहयोगी मित्र बन्ने गर्दछ । राजनीति कम रामनिती बढी गर्नुहोस । एकअर्का बिरुद्ध कुटनिती, कुटिलता त्यागेर सुनिती र सरलता थाल्नुहोस । नबिर्सनुहोस भ¥याङ चढ्दै गरेको मानिसलाई घचेट्दै जानु भयो भने माथिको अन्तिम खुड्किलोमा तपाईं  पनि पुग्नु हुनेछ । त्यो खुड्किलो उकल्नलाई तपाईंले गरेको सहयोगबाट नतमस्तक भई स्वतः उसले तपाईंलाई हात दिनेछ । तर पहिलो खुड्किलोबाटै खुट्टा तान्न खोज्नु भयो भने उसले माथि जानको लागि यती लात तपाईंको टाउकोमा बर्षाउने छ कि तपाईं जहिले पनि जमिनमै हुनुहुनेछ । तपाईंले जती अरुलाई सहयोग गर्नु हुन्छ त्यती नै बढी अरुबाट सहयोग पाउने सम्भावना रहन्छ । तपाईंले जती धेरै सदभाब, हौसला र प्रेरणा अरुलाई दिनु हुन्छ तपाईंको आफ्नो कार्यशैली कार्य क्षमता उत्तिनै बृद्धि हुँदै जान्छ । सद्बिचार सकारात्मक सोचले तपाईंमा सकारात्मक उर्जा प्रबाह हुनेछ । तपाईंको जीवन सफल मुहार हसिलो हुनेछ । नकारात्मक सोच अरुको इष्र्या रिस गर्नु भयो भने नकारात्मक उर्जा प्रबाह भई तपाईं सधैं दुखित र चिन्तित देखिनु हुनेछ । अब चुनाव तपाईंहरुको आफ्नै सहयोग लिदैदिदै सामाजिक घरको उन्नती प्रगतिमा लागेर सधैं खुशी हुने वा अरुको कुभलो चिताउदै खुट्टा समाउदै तान्दै जमिनमा   घिस्रीरहने, अशान्तिको कारण बनेर सामाजिक अहित गर्ने अनी दुखित बनेर बस्ने ।

खबरपत्रिकाबाट साभार 

यदि तपाइँ सकारात्मक सोच फेसबुक पेजमा आबद्ध हुन चाहनु हुन्छ भने यहा click गरेर like गर्न सक्नु हुन्छ https://www.facebook.com/pages/Positive-Thinking/625086437523202

फेसबुक मार्फत जुट्यो ७५ हजार सहयोग

सामाजिक संजाल ‘फेसबुक’ को दुरुपयोगबाट अनेक घटनाहरु भइरहेका बेला कतिपय अवस्थामा भने निकै प्रशंसनीय कामहरु पनि हुने गरेका छन । असक्त, असाहय र पीडामा परेकाहरुको उद्धार र सहयोगका लागि पनि फेसबुक उत्तम माध्यम बन्ने गरेको छ । यसको पछिल्लो उदाहरणको रुपमा लिन सकिन्छ पालुङका तीन जना युवाहरुको पहललाई ।

स्थानीय पालुङ गाविस वडा नंबर २ का पूर्ण अपाङ्गता भएका अमिर भोम्जनलाई दामनका सुरजकुमार भुजेल, यादवजंग रायमाझी र पालुङका रामकुमार कार्कीले फेसबुककै माध्यमबाट ७५ हजार रुपैयाँ संकलन गरी पूर्व स्थानीय विकास अधिकारी भुवनप्रकाश विष्ट मार्फत दामनचेली समाजलाई संस्थागत रुपमा अक्षयकोषका लागि हस्तान्तरण गरेका छन । हस्तान्तरित रकम स्थानीय गौतम बचत तथा ऋण सहकारी संस्थामा राखिएको छ । अपाङ्गता भएका व्यक्तिको अक्षयकोषको ब्याजमा लाग्ने कर सहकारीले नै बेहोर्ने अध्यक्ष राजेश केसीले बताए । अमिरको अवस्था देखेर कार्यक्रममा उपस्थितहरुबाट १४ हजार आठ सय ६६ रुपियाँ संकलन भएको थिायो । संकलित रकम दामन चेली समाजकी अध्यक्ष उर्मिला भट्टले अमिरलाई हस्तान्तरण गरिन ।

पेशाले सुरज पत्रकार, यादव वैदेशिक रोजगारका क्रममा दुबईमा छन् भने रामकुमार फोटोग्राफर हुन् । नेपाल सरकारले उपलब्ध गराउने अपाङ्गता भत्ताबाट समेत वञ्चित रहेका अमिरका लागि करिब एक महिना अघि यी तिन जनाले सहयोग गर्न फेसबुकबाट आफ्ना साथीहरुलाई आव्हान गरेका थिए । अमिरको सहयोगका लागि ‘फरक सोच’ नामक फेसबुक एकाउण्ट बनाएर अभियान थालिएको थियो । यस अघि फरक सोच टिमले फेसबुक अभियानबाट संकलित रकमबाट दामन ५ का विष्णु भुजेलको खुट्टाको इन्फिेक्सन हुँदा पाँच हजार रुपियाँ सहयोग गरेको थियो । 

जन्मेदेखि नै घाँटी भन्दा मुनीको भाग नचल्ने रोगबाट ग्रसित भोम्जन मोबाइल र गेम समेत निधारको सहायताले खेल्छन । मुखले लेखेर अध्ययन गर्ने उनी स्थानीय श्री कालिका प्राविमा कक्षा पाँचमा पढ्छन । अच्चम त के छ भने कक्षामा उसको रोल नं. दोश्रो स्थानमा रहेको छ । शारिरिक कठिनाईका कारण विद्यालयमा भने उनी नियमित उपस्थित हुन सदैनन् ।

टिस्टुङ बज्रवाराही सेवा समाजमा नरेश महर्जन

उत्तरी मकवानपुर टिस्टुङ बज्रवाराहीबाट काठमाडौंमा आई बसोवास गरिरहेकाहरुको संस्था टिस्टुङ बज्रवाराही नेवा पुचः को चौथों साधारण सभा काठमाडौंमा सम्पन्न भएको छ । साधारण सभाबाट   नरेश महर्जनको नेतृत्वमा १५ सदस्यीय नयाँ कार्यसमिति गठन गरेको छ । समाजसेवी किरण कृष्ण जोशीको प्रमुख आतिथ्यमा सम्पन्न कार्यक्रममा अन्य अतिथिहरु कृष्णभक्त श्रेष्ठ, अधिवक्ता चन्द्र बहादुर गोपाली, कृष्णभक्त मानन्धर लगायत हुनुहुन्थ्यो । साधारण सभा मार्फत संस्थाको नाम परिवर्तन गरी टिस्टुङ बज्रवाराही सेवा समाज राखिएको छ ।

समाजको नयाँ कार्यसमितिको उपाध्यक्षमा हरिगोपाल श्रेष्ठ र गोविन्द गोपाली, महासचिवमा चन्द्र बहादुर गोपाली, सचिवमा द्धारिका गोपाली, कोषाध्यक्षमा महेश्वर महर्जन, सह कोषाध्यक्षमा शिला महर्जनलाई मनोनयन गरिएको छ । त्यस्तै सदस्यहरुमा नारायण महर्जन, सुमित बलामी, धर्म गोपाली, ज्ञानी श्रेष्ठ, सबिना महर्जन, प्रकाश महर्जन, केशरमान बलामी, कृष्ण बहादुर महर्जन चयन गरिएको छ । 

नया नेतृत्व 

साधारण सभामा निर्वतमान अध्यक्ष विनोद महर्जनले आफ्नो कार्यकालमा भएका कामहरुको वारेमा जानकारी गराउँदै वार्षिक प्रगति प्रतिवेदन पेश गर्नु भएको थियो । रुपचन्द्र गोपालीले संचालन गर्नु भएको कार्यक्रममा प्रतिक गोपाली लगायतका गायकहरुले विभिन्न सांगेतिक प्रस्तुतीहरु समेत प्रस्तुत गरेका थिए । कार्यक्रममा बोल्दै प्रमुख अतिथी किरणकृष्ण जोशीले नयाँ कार्यसमितिलाई बधाई तथा कार्यकाल सफलताको शुभकामना व्यक्त गर्दै टिस्टुङ पालुङको पर्यटन क्षेत्रको विकास र स्थानीय क्षेत्रमा आइ पर्ने समस्याहरु सवै मिलेर समाधान गर्नु पर्ने वताउनु भयो । आफ्नो तर्फबाट सधै सक्दो सहयोग गर्ने वताउदै उहाँले नयाँ कार्यसमितिले अझ प्रभावकारी ढंगले कार्य गर्नु पर्ने वताउनु भयो ।  

कार्यक्रममा टिस्टुङ बज्रवाराही क्षेत्रमा एम्वुलेन्स सञ्चालनका लागि  सहयोग गर्ने सहयोगीदाताहरुलाई कदरपत्र सहित सम्मान गरिएको छ । समाजले टिस्टुङ बज्रवाराहीमा विभिन्न जनचेतनामुलक कार्यक्रम, विकास निर्माण, आँखा शिविर, पर्यटन प्रवद्र्धन लगायतका कार्यक्रमहरु   संचालन गर्दै आएको छ । कार्यक्रममा बोल्दै अध्यक्ष नरेश महर्जनले आगामी दिनमा अझ प्रभावकारी ढंगले कार्य संचालन गर्दै जाने  वताउनु भयो । कार्यक्रममा स्थानीय धिमे र खिं बाजा समेत प्रस्तुत गरिएको थियो । 

सरकारसँग डाक्टरको अपिल : कि गोली हानी मारि देओस् कि त सहयोग गरियोस

रामजी बलामी


कतिपय डाक्टरहरु दुर्गम क्षेत्रमा जानै चाहदैन । बाध्यताले गई हाले पनि सोर्स फोर्स र विभिन्न बहानावाजीमा सुगम र सहरी क्षेत्रमा सरुवा भई हाल्छन । यिनै भिडमा केही यस्ता स्वास्थ्यकर्मीहरु पनि छन जो दुर्गम क्षेत्रमा रहेर लामो समय देखि सेवारत छन । तर विडम्वना नाम र दाम भन्दा पनि कामका लागि दुर्गम क्षेत्रमा बसेर मरिमेट्ने डाक्टरहरुको अवस्था भने सुध्रिन सकेको छैन । दुर्गम क्षेत्रमा कार्यारत स्वास्थ्यकर्मीहरुका लागि सरकारले दिने प्रोत्साहन सेवा सुविधा पनि प्रभावकारी बन्न सकेको छैन । यसको एउटा गतिलो उदाहरण हो माओवादी युद्धताका देखि १२ बर्ष दुर्गम क्षेत्रमा कार्यारत डा. चित्रप्रसाद शर्मा वाग्ले । 

विंसं. २०४६ सालमा स्वास्थ्य सेवामा प्रवेश गरेका वाग्ले यतिबेला क्यान्सर रोगसँग भिड्दैछन । सरकारलाई सहयोगका लागि वारम्वार आग्रह गर्दा पनि वास्ता नगरेपछि आज (१८ साउन, नेपाल समाचारपत्र) दैनिक पत्रिकामा पत्र लेखेर सरकारसँग सहयोग र आक्रोस पोखेका छन । उनले लेखेको पत्र पढ्ेर मनन गर्दा जो कोहीको पनि पीडाको आँसु बग्छ । उनले लेखेको पत्रमा भनिएको छ –‘श्रीमान अध्यक्षज्युलाई पुनः स्मरण गराउन चाहन्छु, मैले सेवा अवधिभर पुरै दुर्गम ठाउँमा बसेर काम गरें, लगातार काम गरिरहंदा पत्तै नपाई मलाई क्यान्सर भएछ ।’ अन्तरिम मन्त्रि परिषद्का अध्यक्षलाई सम्वोधन गरेर लेखेको पत्रमा कि सहयोग गरि पाउँ, कि गोली हानेर मारी देउ कि त देह त्याग्ने अनुमति पाउ भनेर उल्लेख गरेका छन ।

सिंह दरवारमा बसेर काम गर्ने र दुर्गम क्षेत्रमा बसेर काम गर्ने कर्मचारीलाई एउटै धरातलमा राखेर नहेर्न आग्रह गर्दै उनले स्वास्थ्य मन्त्रालयले उत्कृष्ट सेवा गरेका चिकित्सक भनी घोषणा गरिएका व्यक्तिको उपचार गर्नु राज्यको दायित्व होइन र ? भनेका छन । विगत १० महिना देखि सरकारसँग सहयोगको हात पसारिरहेको र सरकारले कुनै वास्ता नगरेकाले पत्र लेखेको प्रकाशित सामाग्रीमा उल्लेख छ ।

 उनले लेखेको पत्रको अन्त्यमा भनिएको छ– ‘यदि राज्यले मेरो उपचारमा लाग्ने खर्च बेहोर्न नसक्ने हो भने कि मलाई गोली हानेर मारि देओस्, कि देह त्याग्ने अनुमति देओस् । हैन भने म क्यान्सरको पीडा सहेर बाँच्न सक्दिन . अध्यक्षज्यूको जो आज्ञा ।’