हौसला र प्रेरणा जगाउने नौलोपन प्रयोग गरि लेखिएको पुस्तक

हौसला र प्रेरणा जगाउने नौलोपन प्रयोग गरि लेखिएको पुस्तक
सफलता प्राप्त गर्न चाहने सबैका लागि उपयोगी पुस्तक

Friday, January 27, 2012

दामनमा हिउँको मज्जा


दामनमा हिउँ खेल्ने रहर
छोडी आँए काठमाडौं शहर


   जता ततै  हिउँ ।।
   खुसीको आँशु यो, 
   खै कसलाई दिउँ ।

फोटो: राजेश श्रेष्ठ 



दामनको सेताम्मे हिउँमा पाईला टेक्दै गर्दा मनमा एकाएक उत्पन्न भएका यी भावनाले हिँउको रमाईलो अनुभूतिलाई प्रतिबिम्वित गर्छ । 
दामनमा हिउँ परेको खबर सहकर्मी मित्रहरु फेसवुक मार्फत अपडेट गरिरहेका थिए । भोलिपल्ट विहान सवेरै काठमाडौलाई छाडेर हुइकियौ हामी दामनतिर । अरु बेलाको दामन भन्दा निकै पृथक थियो हिउँपर्दाको दामन । सेतो हिउँ ओढेर हामीलाई स्वागत गर्न आतुर थियो दामन । 
हामी जस्तै हिउँका पारखीहरु कोही जोडीसँग च्यापेर, कोही मित्रसँग च्यापेर त कोही परिवारसँग हुइकिरहेका थिए दामनतर्फ । वाटोमा एक किसिमको प्रतिस्पर्धा नै चल्यो बाइकमा हुईकिँनेहरुको । काठमाडौंबाट दामन आँसपास जाने सवारी समेत भरिभराउ थिए ।  चिसोलाई अंकमाल गर्दै हामी २०३० मिटरको उचाईमा पर्ने टिस्टुङ्गमा पुग्दा नै हिउँको चिसो हावाले हामीलाई स्वागत ग¥यो । 
गत पुष २९ गते दामनमा  हिउँ खेल्नेहरुको चहलपहल निकै देखियो । कुनै मेला, महोत्सव, जात्रा अझ भनौ दशैको असन बजार जस्तो । यस भन्दा अघि पुष २३ गते पनि हिउँ परेको रहेछ तर केही मात्रामै रोकीए  पछि त्यस क्षेत्रका होटल व्यवसायीहरु निराश बनेका रहेछन । ५ बर्ष पछि दामन सिमभन्ज्याङ क्षेत्रमा खेल्न सकिने गरी हिमपात भएको स्थानिय बासिन्दाको अनुभव छ ।

हिउँ परेको खवर सँगै राजधानी लगायत सदरमुकाम हेटौडा, बारा, पर्सा, रौतहट, चितवन लगायत ठाउँबाट समेत पर्यटकहरु आएको होटल व्यवसायीहरुले वताए । यसको साथै कुलेखानी, मार्खु, चितलाङ्ग, टिस्टुङ्ग, बज्रवाराही लगायतका ठाउँबाट हिउँ खेल्न आउँनेहरुको घुईचो नै थियो ।

कयौ जोडीहरु दिल खोलेर हिउँको ढिक्कामा रमाईरहेका थिए । हिउँमा चिप्लिने डरले सवारीसाधनहरु पालुङ्ग शिखरकोटमै रोकिएका थिए । दामनमा हिउँ पर्नु भनेको होटल व्यवसायीलाई दशै आउँनु जस्तै हो भन्छन स्थानियहरु । हुन पनि स–साना चिया पसलदेखि ठूला होटलहरु समेत भरिभराउ देखिन्थे । होटल वालाहरु मात्रै होईन कृषकहरु समेत हिउँ परेकामा खुसी देखिन्थे । हिउँ परेको साल बढी उत्पादन हुने कृषकहरुको अनुभव छ । 

कोही हिउँमा चिप्लिँदै त कोही हिउँ डल्लाले एकअर्कालाई हानेर हिउँको मज्जा लिईरहेका थिए । दामन भ्रमणमा आएर बाह्य पर्यटकहरु पनि चिसोको पर्वाहै नगरी हिउँमा आफूलाई भुलाईरहेका देखिए । यो भन्दा पहिले पुष २३ गते पनि हिउँ परेको भए पनि खेल्न पुग्ने गरी हिउ नपरेपछि स्थानियवासी निराश देखिएको स्थानिय प्रतिध्वनि एफएमकी संचारकर्मी तुलसा बस्नेतले वताईन ।

फोटो: राजेश श्रेष्ठ 
दामन भन्दा माथि २ हजार ६ सय मिटर रहेको सिमभञ्ज्याङ्गमा त झन हिउँ निकै परेको थियो । दामनबाट यता चन्दागिरीमा परेको हिउँको दृश्य कम्ता रोचकको थिएन । दामनबाट धवलागिरी लगायतका आठ हिमश्रृंखलाको अवलोकन गर्न सकिन्छ । २,३२२ मिटर उचाईमा रहेको दामनमा पर्यटकलाई ध्यानमा राखी विभिन्न प्रकारका सेवा सुविधाहरु उपलब्ध गराईएको पाईन्छ । स्थानिय भेषभुषा र साँस्कृतिक रहनसहनको अवलोकन देखि पर्यटकीय क्षेत्रको अवलोकनकालागि विशेष व्यवस्था समेत गरेको पाईन्छ ।

हालै दामन पुगेका पर्यटन मन्त्री लोकेन्द्र विष्टले दामनको पर्यटकीय विकासका लागि लागि गुरु योजनाका साथ अघि बढ्नु पर्ने र यस तर्फ सरकारले ध्यान दिनु पर्ने कुरा औल्याएका थिए । त्यस्तै केही साता अघि परिवारसहित दामन पुगेको एमाले नेता केपी ओलीले पनि दामनमा पर्यटकीय विकास जुन रुपमा हुनु पर्ने हो त्यो हुन नसकेको वताए । त्यसो त विभिन्न दलका नेताहरु थकाई मेटाउँन यो क्षेत्रमा आउँने गरेको पाईन्छ । दामनलाई नगरकोट पछिको दोश्रो पर्यटकीय स्थलको रुपमा चिनिए पनि यो नगरकोटको विकल्पको रुपमा रहेको क्षेत्र हो ।

यस क्षेत्रमा आन्तरिक मात्रै होईन वाह्य पर्यटकको आगमन समेत उत्तिकै देखिन्छ । दामनको चर्चा र विकाससँगै त्यस क्षेत्रमा बाह्य पर्यटकको आगमनमा केही वर्षयता ह्वाटै वृद्धि भएको स्थानिय पत्रकार सुरजकुमार भुजेलले वताए । यो क्षेत्रमा बनभोज खान आउँनेहरुको समेत उल्लेख्य वृद्धि भएको उहाँको भनार्य थियो ।  दामनबाट देखिने टिस्टुङ्ग, पालुङ्ग, चन्द्रागिरी, कुलेखानकिो मनमोहक दृश्यले सवैलाई चकित तुल्याउँछ । काठमाडौ–मलेखु मार्ग बन्नु पूर्व निकै व्यस्त मानिने त्रिभुवन राजपथ अचेल सुनसान देखिए पनि यो क्षेत्रको यात्रालाई रमाईलो तुल्याउँने पक्षहरु अझै कायम छ । 

लालीगुराँस फुल्ने मौषममा यो क्षेत्रको भ्रमण अझ रमाईले हुने गरेको छ । डाँडापाखामा फुल्ने थरिथरिका लाली गुराँस र काफलको स्वादले तिर्खा र थकान मेटिने गर्दछ । पर्यटर्कीय क्षेत्रको रुपमा विकास हुंदै गएको यो क्षेत्रमा संचारका क्षेत्रमा पनि उल्लेख्य प्रगति हासिल गरेको छ । पालुङ्ग र दामनमा गरी दुई वटा (रेडियो पालुङ्ग र प्रतिध्वनि) एफएम संचालीत छन भने तीन वटा साप्ताहिक र एउटा दैनिक पत्रिका संचालनमा छन । 

यो क्षेत्रलाई नगरकोट पछिको दोश्रो पर्यटकीय स्थल भन्ने गरिए पनि नगरकोटको विकल्पको रुपमा विकास गर्न सकिन्छ । यस क्षेत्रमा हाल काठमाडौं, भक्तपुर, ललितपुर, हेटौडा, विरगंज, नारायणगढ, चितवनदेखि पर्यटकहरु आउँने गरेको स्थानिय वताउँछन । हेटौडादेखि हिउँ खेल्न आएका समिर अधिकारी साच्चीकै पर्यटकीय नगर भएकाले सरकारले विशेष गुरुयोजना बनाएर यो क्षेत्रको विकासमा लाग्नु पर्ने वताउछन ।




फोटो: राजेश श्रेष्ठ 
यस क्षेत्रका वासिन्दाहरु सरकारको मुख ताक्नु भन्दा आफै अगाडि बढ्नु पर्छ भन्ने मनसायकासाथ अघि बढेको देखिन्छ । यस क्षेत्रमा साइक्लिङ घोडचढी लगायतका सेवासुविधाहरु समेत उपलब्ध छन । स्वच्छ पर्यावरणका अलावा यस क्षेत्रमा ऋषेश्वर महादेव लगायतका पौराणीक तथा ऐतिहासीक महत्व बोकेका क्षेत्रहरु अवलोकन गर्न सकिन्छ । अन्त्यमा,

मन त मेरो दामनमै छोडेर
फर्की आएँ हिउँनाता जोडेर  
जताततै  हिउँ ।।
खुसीको आँशु यो,
 खै कसलाई दिउँ ।

Tuesday, January 10, 2012

पत्रकारको पीडा कसले सुन्ने


रामजी बलामी
                                       
photo : Goggle
     समाजको विकृति विसंगति अन्याय अत्याचार र वेथितिलाई जस्ताको तस्तै प्रकाशन\प्रशारण गर्नु पत्रकारिताको धर्म हो । पत्रकारिताको धर्म निभाउँने क्रममा आईपरेका लोभ लालच बाधा व्यवधान त्रास धम्की इत्यादि सत्य तथ्य र यथार्थलाई लुकाउँने दुष्प्रयास हो । यस्तो दुष्प्रयासको अगाडि  पत्रकार न झुक्छ न झुक्न मिल्छ । यही मर्मलाई आत्मसाथ गर्दै समाजमा न्यायको बाटो पहिल्याउँन पत्रकारले गरेको योगदानको मूल्यांकन हुनुपर्छ जसलॆ सच्चा सभ्य शान्ति र समानतामूलक समाज निर्माणमा अहोरात्र खट्न उत्प्ररेणा मिल्नेछ ।

ुसत्य कहिल्यै लुक्दैन झुटो कहिल्यै टिक्दैनू भन्ने मर्म आत्मसात् गर्दै अगाडि बढ्ने पत्रकारहरुमाथि खुकुरी तेस्र्याउँने बम बारुद पड्काउने मुठी र वुट बजार्नेहरु समाजका किसंगर हुन् । यथार्थको मन्त्र जम्ने पत्रकारले शत्रुको होस् वा मित्रको जहिले पनि यथार्थ नै प्रस्तुत गर्न सक्नु पर्छ । कोही कसैको धम्कीको भरमा वा कुनै किसिमको आर्थिक प्रलोभनमा परेर झुठा समाचारको खेती गर्नु हुन्न । त्यसैले पत्रकारमाथि प्रहार गर्ने पक्षले के कुरामा ध्यान दिनु पर्छ भने सत्य के हो त्यो वुझ्न जरुरी छ । 

पत्रकारीता पेशालाई शत्रु कमाउँने पेशाको रुपमा समेत लिने गरिन्छ । सत्य र यथार्थ कुरा लेख्दा लेख्दै पनि यो र त्यो पक्षसंग  मिलेर समाचार लेख्यो भन्ने आरोप खेप्नु पर्छ पत्रकारले । आफ्नो समाचार लेख्दा उपहार टक्राँउनेले पनि उसको गल्ती लेख्दा गुण्डा लगाएर कुटेको तितोयथार्थ छ । अरुको व्यथा लेख्ने पत्रकार स्वंयको व्यथा मनभित्र गु_िम्सराखेको हुन्छ । बोल्दा जागिर जाने डर नबोले असह्यको भारी बोक्नु पर्ने अवस्था छ पत्रकारको ।  भर्खरै  विरगंजकी एक पत्रकारले आफू र सहकर्मी माथि भएको अत्याचारीको वारेमा लेख्दा स्वयं अन्याय पक्षका व्यक्तिले समेत समर्थन नगरेको व्यथा सुनाईन ।



शहरी क्षेत्रमा पत्रकारीताको आफ्नै पिडा होला तर त्यो भन्दा कम छैन ग्रामीण क्षेत्रको पत्रकारीताको अनुभव । एउटा कार्यालय देखि अर्काे कार्यालय सम्मको दुरी एउटा घरदेखि अर्काे घरको दुरी कयौ कोस टाढा हुन्छ । कतिपय यस्ता विषय हुन्छन् जसको रिपोर्टिङ्क फेानको भरमा संभव छैन । यस्तो अवस्थामा उसले चाहे जस्तो समाचार संप्रेषण गर्न सक्दैन । अर्काे कुरा ग्रामीण क्षेत्रका सरकारी कार्यालयहरुमा सम्वन्धित व्यक्ति भेट्न मुस्किल पर्छ । कारणवशः भेटाइ हाल्यो भने पनि उसले पर्याप्त जानकारी दिन चाहदैन अझ भनौ सक्दैन ।
photo : Google.

अझ अशिक्षित र अन्धविश्वासी समाजमा शब्दको अनेकार्थ लगाउँदै आफै माथि थोपर्ने आरोपहरुको चाङ्ग त छदैछ । कोही साहित्यको ुसु नजाने पनि आफ्नो रचना नछापेकोमा दोष थोपर्छन कोही आफू अवुझ भएपनि पत्रकारलाई पागलपनको संज्ञा दिन पछि पर्दैनन् । समाचार संकलन गर्न जाँदा खेप्नु पर्ने हप्की दप्की त छदैछ उल्टै आर्थिक सहयोग मागेर हैरान पार्ने गरिन्छ । समाजसेवीको नाममा सरकारी रकम खान पल्केकाहरु गोप्य सूचना चुहिने डरले पत्रकारको मुख हेर्न  समेत चाहदैन । सुचना र संचारको महत्व समेत नवुझ्ने समाजमा पत्रकारीता गर्नु फलामको चिउरा चपाउँनुसरह छ अझै पनि । घरको व्यवहार समेत लथािलंग अलपत्र पारेर पत्रकारीताको धर्म निभाउँने पत्रकारहरुको हालत माथि उठ्न सकेको छैन । यस्तो अनेक आरोह र अवरोधका बीच पनि ग्रामीण क्षेत्रको पत्रकारीता चुकेको भने छैन ।  

ुकयौ संचारकर्मी मित्रहरु यथार्थ भन्दा पनि मिडिया हाउसको आदेश अनुसारको समाचार खेती गर्न विवस छनू भनेर माओवादी अध्यक्ष प्रचण्डले एक पटक कलंकीको सभामा भनेका थिए । त्यतिखेर उठेको हांसोको फोहोरले यो कुरालाई स्विकार गरेको भान हुन्छ । यस्तो प्रकारको पत्रकारीताले पाठक÷श्रोतालाई समेत भ्रम फैलाईरहेको हुन्छ । यो पत्रकारीताको धर्म नभएर मिडिया हाउसको कर्म हो । घाँटी फुकाएर भाषण गर्दै बाल दिवस मनाउँने र घर पुग्ना साथ काम  गर्न राखेको बालकलाई घिसार्दै पसार्ने जस्तो प्रवृती देखिन थालेको छ मिडियामा । अरुलाई सभ्य शिष्ट र हक अधिकारको पाठ सिकाउँने पत्रकार स्वंय आफैमाथि भईरहेको शोषण विरुद्ध बोल्न सकिराखेको अवस्था छैन । 

मुलुकमा अहिले सम्म दर्ता भएका दैनिकी पत्रिकाको संख्या ४ हजार पुगेको छ जस मध्ये २ सयको हाराहारीमा प्रकाशित छन । त्यस्तै साप्ताहिक मासिक र पाक्षिक पत्रिकाहरु ८ सयको हाराहारीमा पुगेको तथ्यांक छ । यसरी संचालीत पत्रपत्रिका मध्ये राजधानीमा मात्रै करिव ७५ प्रतिशत रहेका छन । छापा माध्यम मात्रै होईन एफएम रेडियोहरुको संख्या पनि उत्तिकै छन । एफएमबीचको पि्रुक्वेन्सी नमिल्दा सुन्न समेत कठिनाई आईपरेको अवस्था छ । अहिले  सम्म देशभर ४०४ वटा एफएम दर्ता भएको तथ्यांक छ त्यस मध्ये ३३८ वटा संचालनमा रहेको जनाएको छ । राजधानीमा मात्रै ४३ वटा एफएम रेडियो दर्ता भएका छन । त्यस्तै टेलिभिजन पत्रकारिता पनि फस्टाएका छन । हाल सम्म ३४ वटा टेलिभिजनले अनुमति पाईसकेको अवस्था छ । मुलुकभर केवलको संख्या ७२३ पुगेको छ । डाउनिलंकको संख्या १०१ वटा पुगेको छ । यि मिडियाहरु मार्फत वार्षिक करिव ५० करोड भन्दा बढी विज्ञापनको कारोवार हुने गर्दछ ।  

न्ागरिकको सूचनाको हकलाई वर्तमान अन्तरिम संविधान २०६३ को धारा २७ ले पुनः प्रत्याभूत गरेको छ । सूचनाको हक सम्वन्धी ऐन २०६४ र नियमावली २०६५ निमार्ण भई कार्यान्वयणमा आएको छ जसले पत्रकारीताजगतलाई थप उचाईमा पुर् याउँने निश्चित छ । हरेक कि्रयाको पछाडि प्रतिकि्रया रहे जस्तै पत्रकारहरुका पनि केही कमि कमजोरी हुन सक्छन् । जाँड खाएर आफै झगडा गर्न त_िम्सने र पत्रकारलाई कुट्यो भनेर समाचार बनाउँनेहरु पनि हुन्छन् भन्ने आरोप लाग्ने गरेको छ तर एक दुई जनाको व्यवहारका कारण समग्र प्रेसजगतप्रति नै यस्तो आरोप लगाउँनु न्यायोचित हुदैंन । पत्रकारको हकहित संरक्षण तथा न्युनतम पारिश्रमिककालागि विभिन्न संघसस्थाहरु कि्रयाशिल छन तर पनि यथार्थमा कार्यान्यवयन भने हुन सकेको छैन । समग्रमा हेर्दा ग्रामीण क्षेत्र होस वा शहरी क्षेत्र पत्रकारको पिडा झन-झन बढ्दै गईरहेको देखिन्छ । त्यसैले काम अनुसार दामको व्यवस्था हुन सके पत्रकारिता जगतमा थप प्रभावकारीता अवष्यै आउँनेछ ।


यापत्रीका दैनिकमा प्रकाशित