सरकारसँग डाक्टरको अपिल : कि गोली हानी मारि देओस् कि त सहयोग गरियोस

रामजी बलामी


कतिपय डाक्टरहरु दुर्गम क्षेत्रमा जानै चाहदैन । बाध्यताले गई हाले पनि सोर्स फोर्स र विभिन्न बहानावाजीमा सुगम र सहरी क्षेत्रमा सरुवा भई हाल्छन । यिनै भिडमा केही यस्ता स्वास्थ्यकर्मीहरु पनि छन जो दुर्गम क्षेत्रमा रहेर लामो समय देखि सेवारत छन । तर विडम्वना नाम र दाम भन्दा पनि कामका लागि दुर्गम क्षेत्रमा बसेर मरिमेट्ने डाक्टरहरुको अवस्था भने सुध्रिन सकेको छैन । दुर्गम क्षेत्रमा कार्यारत स्वास्थ्यकर्मीहरुका लागि सरकारले दिने प्रोत्साहन सेवा सुविधा पनि प्रभावकारी बन्न सकेको छैन । यसको एउटा गतिलो उदाहरण हो माओवादी युद्धताका देखि १२ बर्ष दुर्गम क्षेत्रमा कार्यारत डा. चित्रप्रसाद शर्मा वाग्ले । 

विंसं. २०४६ सालमा स्वास्थ्य सेवामा प्रवेश गरेका वाग्ले यतिबेला क्यान्सर रोगसँग भिड्दैछन । सरकारलाई सहयोगका लागि वारम्वार आग्रह गर्दा पनि वास्ता नगरेपछि आज (१८ साउन, नेपाल समाचारपत्र) दैनिक पत्रिकामा पत्र लेखेर सरकारसँग सहयोग र आक्रोस पोखेका छन । उनले लेखेको पत्र पढ्ेर मनन गर्दा जो कोहीको पनि पीडाको आँसु बग्छ । उनले लेखेको पत्रमा भनिएको छ –‘श्रीमान अध्यक्षज्युलाई पुनः स्मरण गराउन चाहन्छु, मैले सेवा अवधिभर पुरै दुर्गम ठाउँमा बसेर काम गरें, लगातार काम गरिरहंदा पत्तै नपाई मलाई क्यान्सर भएछ ।’ अन्तरिम मन्त्रि परिषद्का अध्यक्षलाई सम्वोधन गरेर लेखेको पत्रमा कि सहयोग गरि पाउँ, कि गोली हानेर मारी देउ कि त देह त्याग्ने अनुमति पाउ भनेर उल्लेख गरेका छन ।

सिंह दरवारमा बसेर काम गर्ने र दुर्गम क्षेत्रमा बसेर काम गर्ने कर्मचारीलाई एउटै धरातलमा राखेर नहेर्न आग्रह गर्दै उनले स्वास्थ्य मन्त्रालयले उत्कृष्ट सेवा गरेका चिकित्सक भनी घोषणा गरिएका व्यक्तिको उपचार गर्नु राज्यको दायित्व होइन र ? भनेका छन । विगत १० महिना देखि सरकारसँग सहयोगको हात पसारिरहेको र सरकारले कुनै वास्ता नगरेकाले पत्र लेखेको प्रकाशित सामाग्रीमा उल्लेख छ ।

 उनले लेखेको पत्रको अन्त्यमा भनिएको छ– ‘यदि राज्यले मेरो उपचारमा लाग्ने खर्च बेहोर्न नसक्ने हो भने कि मलाई गोली हानेर मारि देओस्, कि देह त्याग्ने अनुमति देओस् । हैन भने म क्यान्सरको पीडा सहेर बाँच्न सक्दिन . अध्यक्षज्यूको जो आज्ञा ।’