नयाँ जीवन

कथा

"ममी चांडै  आउनु है रातीवत्ती गएपछि डर लाग्छ मलाई ।" लोडसेडिङदेखि डराउँदै तोते बोली बोलेको सानी नानीको यो आवाज नसुनै झै गरि आफ्नै मुहार लिपपोट गर्न ब्यस्ट छे चमेली । भित्तोको किल्लामा झुन्डिएको वृताकार ऐना हेर्दै प्रत्येक अंग अंग रंगाउँदै छे ऊ भर्खरकी बेहुली जस्तै । आंखाको परेलीहरु उखेल्दै चित्तिक्क गाँजल डल्छे । ओठमा निलो लिपिष्टीक डल्छे । विस्तारै उसको हातहरु फियर एण्ड लब्लीको बट्टामा पुग्छ अनि औंलामा हाल्दै अनुहारमा डल्छे त्यसलाई पनि । हातखुट्टाको नङमा पालिस लगाउँछे । मेकअप सकेर जम्मै पोका पारी दराजभित्र फ्याट्ट हुर्याउँछे जहां सुकै जा ! भनेजस्तो गरी ।

वास्नादार तेल राख्दै चित्तिक्क कपाल कोर्छे अनि काइंयो पनि त्यसैगरि हुर्याउँछे । घर्याकघुरुक दराज खोलेर कुर्ता सुरुवाल फुकाल्दै जिन्सको पाँँइट र रातो टिसर्टमा ऐना अगाडी टक्क उभिन्छे । आफुले आफैलाई अर्कै रुपमा देख्छे उनी । आफै देखेर मुसुक्क हास्छे एकफेर । मुखमा कृत्रिम हांसो फिजाउँछे सावुनको फिज झै सललल । यसरी िसंगािरंदा भर्खरै सोह्र वर्षे युवती जस्ती देखिन्छे उनी । बच्चाकी आमा भन्न पटक्कै सुहाउँदैन उसलाई । चुस्स माथि उठेको  हिमशिखरहरु र तनक्क तन्किएको जिउज्यानले जोसुकैलाई पनि आर्कर्षित गराउँने गुण देखिन्छ उसमा । आमाको चाला नियाल्दै छे सानी नानी किचेन र्याकमा ढल्किदैं ।

"हाम्रो स्टुडियोको घडिमा बिहानको दश बज्यो ।" पल्लो कुनामा बजिरहेको रेडियोतिर जान्छ उसको ध्यान । हतार हतार जुत्ता लगाएर "ल है नानी खेलेर बस" भन्दै निस्कन्छे ऊ । घामले आफ्नो सौन्दर्यता नबिगि्रयोस भनेर छाता ओड्छ अनि फटाफट अघि बढ्छे । चोकमा पुगेर बस कुर्छे अंह ! ऊ जाने ठाँउको कुनै गाडी आईपुगेन । ऊ आफ्नै एघार नम्वर हाक्छे बेस्सरी । स्याः स्या गर्दै डौडिन्छ ऊ । एक्कासी बजेको टिँ टिँ आवाजले उसलाई पछाडी बोलाउँछ । उतैतिर जाने बस आएको देखेपछि हतार हतार चढ्छ ऊ भोकाएको प्राणीले आहार लुछे जस्तो गरी ।

अफिस ढिलो पुगे जागीरबाट हात धुनु पर्ने डर छ उसको मनमा । त्यसैले बसलाई नै घद्धेटेर लैजाउ जस्तो हुन्छ उसको मनमा । ढ्याप ढ्याप ढ्याप ढ्याप आवाजसंगै मरुभूमिको हुरी झै हुइकिन्छ बस पनि । बेजोडले हुइँकिएको बसमा एक्कासी झ्याप्प्ा व्रक लाग्छ । सवै यात्रु यताउता पछाि।न पुग्छ । बस भित्र उकुसमुकुस यात्रुहरुले खचाखच भरिएको छ । उसको जिउ ज्यान ड्रेस देखेर नजिक बसेको केटाहरु जिव्रो टोकेर हेर्न थाल्छ  खासखुस गर्न थाल्छ केही अनेक बहानामा कोमल अंगहरु छुने कोसिस गर्छ ।

बस धेरै बेर नचलेपछि लामो जाम होला भन्ने सोच्दै ओर्लिन्छे ऊ अनि फेरी एघार नम्वरमै हुइँकिन्छे । अरुबेला भन्दा आधा घण्टा ढिला अफिस पुग्छे उनी । " आज किन यत्रो ढिला अरुले कति कमाईसकि आउँनु पर्दैन " जाउँ घर रातारात आँखा बनाएर बाघ झै झम्टिदै कराएपछि खुरुक्क आफु बस्ने कोठामा गई ब्याग भूइँमा राखेर टुसुक्क बस्छे । उसको पछि पछि लागेर आउँछ हाकिम पनि । "ए भाँलु ! लौ यो तेरो तलब लै जा भोली देखि आउँन पर्दैन ।" गर्जिन्छ ऊ िसंह झै । आंखामा आंशु तिल्पिलाउँदै थपक्क पैसा टिप्छ अनि त्यहाँबाट लुरुक्क आफ्नो घरतिर फर्किन्छे । कुनै बेला उसकालागि सुन्दरी थिई चमेली तर आज भाँलु भयो । मनमा उठेको ज्वारभाटालाई त्यही निमोठ्दै फर्केकी थिइन उनी ।

घर पुगेर ब्यागलाई दराजमाथि हुत्याउँदै खातमा ढल्किन्छे । बाध्यताले पहिरेको यौनीक डे्रस फुकाल्दै कुर्ता सुरुवाल लगाउँछे । अनि फेरी पत्याएर राखेको सिरकमाथि पल्टिन्छे । भित्रभित्रै जलेर छट्पटाउँछे । घरका भित्ताहरुले थिच्ला झै सारा संसार उथलपुथल होला झै मनमनै उकुसमुकुस हुंदै विगतका क्षणहरुमा डुबुल्की मार्न थाल्छे ।

गाँउकै न्ाबिनसंग पाँच वर्ष अघि प्रेम बिवाह भएको थियो उसको । जात नमिलेको भन्दै दुवैतिरको परिवारले नस्विकार्दा भागी विवाह गरेका थिए उनीहरुले । घर परिवार आफन्त साराले शत्रु सम्झेपछि सुख दुःख गरी शहरतिरै बसौंला भनेर आएका थिए उनीहरु यो खोपिल्टामा । गाँउबाट मात्रै होइन बेरोजगारीका कारण शहरमा पनि बसि नसक्नु भयो उनिहरुकालागि । ज्यामी काम गर्थे नविन । माँया मात्रै भएर कहाँ हुंदोरहेछ र खानु पनि त पर्यो नि ! खानै नपुग भएपछि ठाकठुक पर्नु स्वभागि हो । यस्तै भयो उनीहरुमा पनि । कहिले बालुवा छैन कहिले पानी छैन कहिले डण्डी सिमेण्ट छैन भन्दाभन्दै हातमुख जोर्न समेत धौ धौ भयो उनिहरुलाई ।

स्टोभ बाल्न मत्तितेल किन्ने पैसा समेत कमाउँन सकेन नविनले । यहि कारण घुरको यादले एकअर्काको अंगालोमा बेर्दै रुन्थे मज्जाले । रुंदारुदै हास्थे कहिलेकांही त  अनि धिक्कार्थे आफ्नै पुर्पुरोलाई । नविनको कमाईले छाक तार्न गाह्रो परेपछि चमेली पनि पोटे उन्न थालेको थिए । एउटा पोटे उनेपछि दुई रुपैंया पाउंथ्यो उसले । पोटे उन्दा कयौ पटक हातका आंैलाहरुमा प्वाल परेको थियो चमेलीको । तै पनि चिया खाजा खर्च कमाइ हाल्छे ।

 

त्यति चांडै बालबच्चा बनाउँने चाहना थिएन उनिहरुलाई । तर एक रात दुवैमा आएको जोशमा होस गुमेपछि कसको के लाग्छ र  भगवानको माँया भन्दै स्विकारे एउटी नानीलाई । नविनले त बच्चा फाल्ने कुरा पनि गरेको थियो तर आमाको मन कहाँ मान्छ र  आफु नखाए नी हुर्काउँला भन्दै मन थामिन् चमेलीले । कसैलाई बालबच्चा नहुनुको पिडा कसैलाई हुनुको । आखिर नविनलाई यस्तै लागेको थियो ।

कहिलेकांही मिठामिठा कल्पनामा संसार डुल्छे अनि कहिलेकांही एकअर्काेको आंशु पुछ्दै रात विताउँथे । न भोक न प्यास न निन्द्रा लाग्थ्यो उनिहरुको मनमा । थियो त केवल पिडा अनि दुःख । एकअर्काले दुःख गरेको देख्न सक्दैनथे उनिहरु तर वाध्यता छ सहन । त्यसो त छोरी जन्मेको तीन महिनामै  राम्रो आम्दानी हुने देखेर कतार पुगे नविन ।

जोडी छुटिएर बस्ने मन त कस्को हुन्छ र  तर बाध्यताको नियम अंगाल्दै आंखामा आंशु तिल्पिलाउँदै न्यास्रो मुहारले विदाई दिएका थिए नविनलाई चमेलीलाई । नविन विदेश गएको केही महिनापछि एउटा छिमेकी मान्छेको घरमा सुत्केरी स्याहार्ने काम पाईन चमेलीले । आफै सुत्केरी ऊ दैनिक हातमुख जोर्नैकालागि अरु सुत्केरी स्याहार्न तयार भईन । सुत्केरी स्याहार्ने पैसाले नै सब परिवारको मलमुत्र पनि भोइन उनले आफ्नो बच्चा काखमै च्यापी ।

स्वास्नी मान्छे एक्ली बसेको देखेर वरिपरिकाले र्याल चुहाएकै हो । उसलाई पनि कोठा सर्न पनि लागेकै हो तर ऊंसंग आंट थिएन हिम्मत थिएन सहनुको कुनै विकल्प थिएन । जे भन्यो सहेरै बस्नु उसको दैनिक बनेको थियो । विस्तारै श्रीमानले पैसा पठाए पछि साहुलाई तिर्दै गए । पठाएको पैसा ब्याज तिर्दैमा ठिक्क हुन्थ्यो साँवा जस्ताको त्यस्तै बाँकी हुन्थ्यो । एक दिन बच्चाको कपाल सुम्सुम्याउँदै दुध चुसांदै थिइ चमेली त्यसैबेला संगै पोटे उनेका साथी आइन त्यँहा ।

 "एक ठाँउमा राम्रो काम पाएकी थिएँ त्यसैले तिमीलाई सम्झेर आएकी ।" साथीको यो हांसोमिश्रित कुरा दयासंगै उसको मनमा पालुवा पलायो शिशिर ऋतुमा पनि । घोरीएर बसेकी उसलाई यो कुराले निकै खुसी तुल्याए अनि मुहारमा चमकता छिर्विराउँदै बोल्छे ुके काम हो त्यस्तो मैले गर्न सक्ने त हो "गर्न  नसक्ने भए बोलाउँन आउँछु त म ।" जवाफ आउँछ साथीबाट । हातमुख जोर्न धौ धौ परेको उसलाई साथीको प्रस्तावले मरुभूमिमा चिसो पानी पाएसरी शितलता छायो ।

ुबसी बसी दश हजार तलबू बस् उसको रात यहि आश्वासनले वित्यो । कहिले बिहान होला र काममा जाँउ उसको मनमा यस्तै कुराहरु खेलिरहे रातभर । अविबाहितको भन्नु पर्ने कारणको कौतुहलताले पिडा पनि दिइरहेको थियो भित्रभित्रै ।

नजिकै मन्दिरमा बजेको घण्टसंगै झल्याँस ब्युझिन्छे उनी । हतारहतार खाना खाई नयाँ जागीर खान नयाँ गन्तब्यतिर लम्किन्छ उसको पाइलाहरु । आतुर छे उनी कतिखेर पुगौं काम गरुं अनि दश हजारको नोट गनँु । दुवैलाई दुवैको हाउभाउ अधिल्लो दिन नै साथीले वताएकाले चिन्न गाह्रो परेन चमेलीलाई पनि । रेष्टुरेन्ट लेखिएको होटलमा पुग्छ अनि गार्डलाई हाकिमको नाम िलंदै भेट्न आएको वताउछ । लगतै माथिबाट पठाइदिन आदेश आउँछ गार्डलाई । ऊ पनि हाकिमको मान्छे ठानेर स सम्मान माथि पठाउँछ ।

भने अनुसारकै तीन नं। कोठामा गएर टक्क उभिन्छे । "आउ न भित्रै आएर बसू हाकिमको यस्तो बोलीले नबिनको याद आयो उसलाई ।

हातमा लिएको चुरोट निभाउँदै आफु बसेकै सोफामा बोलाउँछ ऊ । पुरुषस्पर्श नपाएको चार वर्ष भइसकेको थियो उसको शरिरले त्यसैले काउकुटी लाग्न थाल्यो कता कता । आफ्नो श्रीमान हुंदाहसंदा अरुसंग बस्नु पाप ठानी उसले तै पनि केही लागेन । हाकिम भन्दा परको कुसीृमा बसेकी उनलाई च्याप्प्ौ समातेर अंगालोमा कसी माँया दर्शाए । बाघले बाख्रालाई झम्तिए झै निरन्तर …।

हरेक नयाँ स्टाफको पहिलो स्वाद चाखेर मात्रै भर्ती गर्थे ऊ । त्यसैको सिकार बनेकी थिइ चमेली  । श्रीमान विदेश गएदेखि उसको शिखरहरु र नानीले कसैसंग पनि स्पर्श गर्न पाएका थिएनन् तर परिस्थितीसंग जुध्नुको विकल्प पनि त थिएन उनीसंग । विस्तारै काम शुरु भए । होचा पुड्का दुब्लो मोटो सोझो बांगो जस्तो सुकै ग्राहकलाई पनि संन्तुष्ट पार्नु पर्छ उसले । ग्राहकको चिमोट छामछुम थिचथाचले अंगअंग मुछेको मैदाको मिठो झै मलिन र शिथिल भएको छ उसको । जे जस्तो गरे नि निर्जिव काठको धोक्रो झै लम्पसार परेर वस्नुको कुनै विकल्प थिएन उनीसंग ।

नयु अफिसको जागीर यसरी शुरु भएको थियो उसको । तर आजबाट बिदा पाएको छ उसले त्यो अफिसनामक महानारकीय खाडलबाट । उसका अंगप्रत्यंगले शान्तिको श्वास फेर्न थालको छ । तर उसलाई एउटै चिन्ता छ  कतै ! मेरो यो सव कुरा नविनले थाहा पाए भने  झस्किन्छे ऊ । पोतीलो अंग जिउदालसंगै पाएको जागीर सुकेको शरिरसंगै टुङ्गीएको छ जागीर ।

थैलाबाट १० रुपैंया दिएर कापी किनेर ल्याउन भन्छे छोरीलाई अनि वर्षदिनभरी जवानी बेचेर कमाएको पैसा प्लाष्टीकमा पोका पार्छै । बेलुका खाना ख्वाएर नानीलाइृ सुताएर आफुले गरेको कुकार्यको वृतान्त र आफु धर्तीबाट बिदा लिन लागेको कुरा उतार्छे कापीमा अनि सिरानीमूनि  कपी राखेर छोरुकिो अंगअंगामा चुम्मा गर्दै ुतिम्रो कर्म यस्तै रहेछू भन्दै कल कम्मरमा बांडेर निस्कन्छे ऊ ।

ढोकामै उभिएर जुत्ता लगाउँदै कोठाभित्रको दृश्य पुनः कैद गर्छे एकएक गरि । एक्कासी सिरानी माथि झुन्डिएको नविनको फोटोमा गएर टक्क अडिन्छ उसको नजर । ऊ घोरीन थाल्छे अनि लगाईसकेको जुत्ता खोलेर हत्तरपत्तर भित्र आएर नविनको फोटो अंगाल्छे आंखाबाट झरेको वर्षाले रुझ्छ फोटो पनि । फोटोलाई छात्तीमा राख्दै टास्दै नविनको मायुमा हराउँछे उनी ।

न्ाविनको माँयामा डुबुल्की मार्दै भुसुक्क निदाइ चमेली । जोडी मिलाउँदै चिरविर चिरविर गरिरहेको चराहरुको आवाजले उसको निन्द्रा व्युझियो । राती आत्महत्या गर्न सल कम्मरमा भिरेर निस्कन तम्तयार बनेकी उनी नविनको माँयामा जीवन संगालेकी छे आज ।

केही दिनको पखाईमै नविन टुप्लुक्क आइपुगे घरमा । पाँच वर्ष पछि नविनसंगको भेटमा उनि जति खुसी थिए त्यो भन्दा बढी दुःखी थिईन उसको चरित्रको सवालमा । श्रीमानले थाहा पाउलान कि भन्ने कुराले झस्किन्छे बारम्वार उनी । पाँच वर्षपछि नविनको हात उसको शिखरका चुचुराहरुमा चलमलाउँदा भर्खरै सोह्र नाघि सत्र टेकेको झै मस्त थिइन उनी । एकअर्काको अंगालोमा बेर्दै वर्षाैदेखिको प्यास मेट्दै मस्त निन्द्रादेवीको शरणमा पुगे ।

बिहान उठेर सिरानीमूनि पस्र लिन लाग्दा कापी पनि भेटे नविनले । जुन कापी केही हप्ताअघि आफू आत्महत्या गर्न जान लागेको कुरा नविनकै लागि लेखेर त्यहां राखेकी थिई चमेलीले । पिडा र खुसीमा रुमिलंदा त्यो कापी राखेको समेत बिसिछे उनले । सरासर पल्टाएर हेर्छ नविन अनि अचम्म मान्दै पानी लिन गएकी चमेलीको पखाईमा ओछ्यानमै पल्टिए एकछिन ।

ुनानु यो के यो तिमीले नै लेखेकॊ त हो ू पानी िलंदै कोठामा छिरेकी उनी नविनको हातमा कापी देख्नासाथ त्यही ढल्छे डङरङ्ग । छ्यालब्याल पोख्छ पानी कापीमा पोखिएको पिडामय कहानी जस्तै । ुबाबा मलाई माफ गर्नुस त्यो रात म हिडिसकेकी थिएँ ढोकामा जूत्ता लाँउदै गर्दा मेरो आँखा हजुरको फोटोमा पर्यो अनि भित्र आई हजुरको माँया सम्झिंदै निदाँए सवकुरा थाहा पाओस भनेर कापी सिरानीमूनि राखेर हिड्न लागेकी थिँए तर पछि बिस्रेछु  हजुर मलाई जे गर्नु हुन्छ गर्नुस । नविनको खुट्टामा घोप्टिदै बिलौना गर्छे चमेली निरन्तर…

ु यो सव हुनुको पछाडी मेरो कारण छ तिमीले आफ्नो प्राण जोगाउँनकालागि यो सब गर्यौ आखिर के विगार्यौ र   यति गरेर भए पनि जोगियौ र त आज यसरी संगै बस्न पाँयौ नत्र त्यो दिन तिमी हिडेकी भए …॥ ऊ आफै सुक्सुकाउँन थाल्छ । उनिहरुको रुवाईमा ताल मिलाउँदै उठ्छे छोरी पनि ।

च्ामेली आफ्नो ठूलो गल्तीप्रती क्षमायाचना र कारवाही गर्न निरन्तर विलौना गर्न थाल्छे । भक्कानिएको मनलाई शान्त पार्दै चमेलीलाई दुवैहातले उचाली खातमा बसाउँछ उसले । ु मलाई तिमीप्रती कुनै त्यस्तो सोच पलाएको छैन चमेली समयको खेल अनि वाध्यतालाई आत्मसाथ गर्यौ तिमीले यो सव मेरै कमजोरीका कारण भयो तर तिमी किन बिलौना गर्छाै ू उसको यो बोलीले चमेलीलाई केही शान्त बनायो नविनको मुखमा पुलुक्क हेर्छे आंसुमिश्रित मुहारका साथ । सानी नानीको एकोहोरा रुवाईसंगै तिनै जना नयाँ जिवन जिउने वाचाकासाथ तीनै जना एक झुप्पो भई अघात माँया दर्शाएरहे सुक्कसुक्क गर्दै । त्यति नै खेर बिहानी घामका किरणहरु उनीहरुको नौलो जीवन जिउँने वाचामा आशाका किरण थप्दै कोठाभरी सल्बलाए ।